Foto: Frognerparken (RMC) |
Den ansamme
Han har ikkje stund å stogge
og ikkje tid til å sjå.
Menneske som han møter,
dei ansar han aldri på.
Mangt har han å rekkje over.
Det gjeld um å fara fort.
Mykje var det å gjera.
Det auka dess meir han fekk gjort.
Så lid det til endes med dagen
Han står der, studd over stav
og spør: Kva har livet gjeve
og kvar er det vorte av?
Slik jaga han gjennom livet
utan å ta det fatt.
Ei glede sprang etter på vegen
men nådde han aldri att.
Jan Magnus Bruheim
Eit bra dikt, verkeleg til ettertanke.
SvarSlettDiktet er virkelig et av de bedre jeg har kommet over i det siste!
Slett